Często w serialach pojawiają się postacie, których czyny sięgają daleko od pochwał. Główni bohaterowie to mogą być m.in. przestępcy, złodzieje, włamywacze czy kłamcy, którzy za wszelką cenę chcą uciec od prawa i konsekwencji. Jak to jest, że nawet po takich wyczynach często kibicujemy tym, z pozoru „czarnym charakterom” i współczujemy, gdy im się nie udaje? W prawdziwym życiu takie zachowanie byłoby, co najmniej dziwne, a nawet odpychające czy niedopuszczalne. A w serialach? To normalne. Co sprawia, że darzymy sympatią przestępców protagonistów? Sprawdź naszą interpretację i uzasadnienie z przykładem z serialu „Lupin” i dwóch innych produkcji Netflixa.

Uwaga! Tekst zawiera spoilery zdradzające fabułę serialu. Zobacz też nasze recenzje tu i tu.

Lupin – dżentelmen włamywacz. O czym jest serial?

„Lupin” to historia Assane Diopa – mężczyzny, który już od najmłodszych lat inspiruje się w swoim życiu przygodami, sławnego książkowego „dżentelmena włamywacza”, Arsena Lupina. Już, jako dziecko używał różnych przekrętów, aby dostać to, czego chce, a potem, aby unikną kary za swoje czyny. Np. gdy jako dziecko „pożyczył” skrzypce ze sklepu, a potem podrobił głos właściciela mówiącego, żeby nie dostał zbyt surowej kary. Assane, jako dorosły wciąż praktykuje swoje dawne zachowania tylko już są to przekręty o wiele większej wagi. Jego największe przestępstwa, chociażby takie jak kradzież naszyjnika z 1 sezonu, wymagały o wiele dłuższego i dokładniejszego przygotowania oraz dużego zachodu, aby nikt go nie rozpoznał. Często uciekał, chował się i zmieniał wygląd.

Jeśliby popatrzeć na jego historię tylko z takiej perspektywy, wymieniania przestępstw, to tak naprawdę nie ma podstaw, aby mu współczuć czy darzyć go sympatią. Jednakże jest wiele innych czynników, które wpłynęły na to, że jest zupełnie na odwrót. Ich opisem zajmiemy się w kolejnych akapitach

Historia Assane to nie tylko przestępstwa i kradzieże. Zobacz także naszą recenzję 2 sezonu „Lupina”!

Dobry motyw – pierwszy krok do zrozumienia

Jednym z najważniejszych czynników sprawiających, że zaczynamy współczuć przestępcom, są ich motywy. A dokładniej – dobre i uzasadnione motywy. Poznając motywy złoczyńcy zaczynamy go rozumieć, a nawet możemy się trochę wczuć w jego sytuację. Widząc całość niektórych sytuacji można z łatwością uzasadnić złe zachowanie a nawet bardziej polubić daną postać. Assane ukradł wcześniej wspominane skrzypce wyłącznie, dlatego, żeby zaimponować dziewczynie, która mu się podobała i zdobyć jej serce. A ten kryształowy naszyjnik? Bohater chciał oczyścić dobre imię swojego zmarłego ojca, który został niesłusznie skazany wiele lat temu. Znając ten informacje tylko bardziej kibicujemy postaci, aby wypełnił swoje cele – nawet jakby cena była wysoka, a czyny nielegalne.   

Bliższe poznanie postaci – charakter i szczegóły z życia

Kolejnym krokiem do zrozumienia postaci i obdarzenia jej współczuciem jest jej bliższe poznanie. Kiedy poznajemy szczegóły z czyjegoś życia to osoba wydaje nam się bardziej „normalna”, bardziej „ludzka”. Nawet, jeśli chodzi tu o seryjnego przestępcę. Z czasem możemy nawet się do niej porównywać, zauważyć jakieś wspólne cechy i podobieństwa. Nie muszą być duże by pojawiło się, chociaż najmniejsze uczucie sympatii. Assane, tak jak wielu ludzi, ma dziecko, byłą żonę i przyjaciela z dzieciństwa. Jako dziecko wychowywał go ojciec, który bezpodstawnie trafił do więzienia, gdzie został zamordowany. Po tym wydarzeniu chłopiec trafia do sierocińca. Ta smutna historia została przedstawiona na ekranie z wieloma detalami i uzupełniona o różne historie z jego młodzieńczego wieku.

Warto także zauważyć, że w taki dokładny sposób zwykle nie poznajemy tych typowych „złych charakterów”. Nie znamy za bardzo przyszłości Pellegriniego – największego wroga Assane, ani Leonarda jego pracownika, który m.in. w 2 sezonie porwał syna Assane – Raula. Tacy bohaterowie, oprócz tego, że ich tak nie znamy, nie mają także dobrych intencji. Takim osobom nie da się współczuć, a tym bardziej im kibicować, czy darzyć sympatią.

Podobny motyw „dobrego przestępcy” w innych serialach

Oprócz Lupina jest także wiele innych produkcji, które wykorzystują podobny motyw. Motyw przestępcy, któremu współczujemy. Jednym z nich jest „Dom z papieru” gdzie poznajemy Profesora, który bardzo umyślnie przygotuje grupę kryminalistów do napadu na bank. W trakcie trwania serialu bardzo dobrze poznajemy naszych bohaterów. Dowiadujemy się wiele o ich przyszłości, poznajemy ich charaktery i słabości. A poza tym, cały plan napadu został tak dokładnie przygotowany, żeby nikogo nie skrzywdzić i zabrać tylko pieniądze ze skarbu należącego do państwa. Znając całą ekipę, można dodać, że nawet całkiem sympatyczną, oraz ich dokładny plan zaczynamy kibicować naszym przestępcom. W takiej sytuacji źli wydają się ci, którzy chcą im przeszkodzić, czyli m.in. policjanci i wojsko.

Innym przykładem serialu z podobnym motywem, ale w trochę innym wykonaniu jest „Lucyfer”. Czy można polubić diabła we własnej osobie? Najwyraźniej tak! Tytułowy Lucyfer, pomimo wielu przekrętów i swojej agresywności uzyskał zaufanie wielu osób ze swojego otoczenia. Zaczął nawet pracować w policji, jako partner pięknej detektyw Chloe. Jak się okazuje z czasem życie Lucyfera nie było i nie jest takie łatwe – zaczął nawet chodzić na terapię – a jego humor i nietuzinkowe podejście do ludzi, nawet do dzieci, wszystkich oczarowało.

Dlaczego współczujemy przestępcom? – Podsumowanie

Aby współczuć serialowym przestępcom, jak się okazuje, nie potrzebujemy wiele! Na Netflixie, a także innych platformach streamingowych znajdziemy wiele tytułów z przestępcami na czele. Takie postacie, aby zdobyć nasze zaufanie muszą mieć przede wszystkim dobry motyw swojego przewinienia, a także musimy ich bliżej poznać. Dowiadując się szczegółów z życia tych z pozoru „czarnych charakterów” możemy całkowicie zmienić to jak na nich patrzymy i współczuć im, gdy coś im się nie udaje.

A Wy znacie jakiś przestępców, którym moglibyście współczuć? Podajcie swoje propozycje w komentarzach!